[hu:ş]
Adamyň sagdyn aňy, ýady, öz bolşuna, duýgusyna akyl ýetirijilik ukyby.
Ol nämedir bir zady huşuna saljak bolýan ýaly küýlenip otyrdy. (G. Kulyýew, Köpetdagyň aňyrsynda)
Menlik ýöňkemaniň -um, -umyz, senlik ýöňkemäniň -uň, -uňyz goşulmalary goşulýar.
Meselem huş - huşum, huşuň.
Biriniň ýa-da bir zadyň güýçli täsiri ýetmek, aljyramak.
Aňyna gelmek, özüne gelmek, akylyna aýlanmak.
Artyk öz huşuna geldi. (B. Kerbabaýew, Aýgytly ädim)
Aljyratmak, çaşyrmak.
Meniň gyzym huşuny aldyraýypdyr öýdýärin! Heý günde ýüz gezek hem salam bolarmy?! («Türkmen pýesalary»)
Ýatkeşligiň peselmek, aňynyň gaçmak.
Aý, Görogly, Seniň huşuň gidipdir! («Görogly» eposy)
Huşuň gitmek, huşuň başyňdan aýrylmak.
Emma onuň başy aýlanyp, huşy göçdi. (A. Gowşudow, Köpetdagyň eteginde)
Näme edýäniňi bilmän aljyramak, alňasamak, gyssanmak, özüňi ýitirmek.
Aýna özüni Artygyň gujagyna oklanda, bütin huşuny ýitirdi. (B. Kerbabaýew, Aýgytly ädim)